ေကာင္းေကာင္းစိုက္ပါ
သာလွ။ ။ဗဒင္ဗ်ာ- က်ဳပ္စက္ဘီးကိုငွါးသြားတာ တစ္ပါတ္႐ွိၿပီ၊ အဲဒါနဲ႔ျပန္သြားေတာင္းေတာ့၊ ေခ်ာင္ထဲမွာပစ္ထားတယ္၊ တိုင္ယာလည္းေပါက္၊ ခ်ိန္းကလည္းျပတ္၊ ေနာက္တစ္ခါဆိုေဆာရီးပဲဗ်ာ။
ေဖျမ။ ။ဒါ-လူ႔သဘာ၀ပါ၊ ကိုသာလွရာ။
သာလွ။ ။လူ႔သဘာ၀ေတာ့ လူ႔သဘာ၀ေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက ျပန္လည္းမေပး၊ လာလည္းမေျပာ၊ ေခ်ာင္ထဲထိုးထားတာေတာ့ လြန္း-လြန္လြန္းတယ္။
ေဖျမ။ ။တစ္ခါတုန္းက က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ဦးထြန္း ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ သြားတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္တာနဲ႔ က်န္းမာေရးစစ္ျဖစ္တယ္။ စစ္ေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ထဲမွာ ေက်ာက္ေတြ႔တယ္၊ ေက်ာက္ေတြ႔ေတာ့ခြဲတယ္၊ ခြဲေတာ့ေကာင္းသြားတယ္ဗ်ာ။
သာလွ။ ။အႀကီးစားေတြပါလားဟ။
ေဖျမ။ ။ေကာင္းသြားေတာ့ ဌါေနျပန္လာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေတြ႔တုန္းဆံုတုန္း က်ဳပ္တို႔က သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း၊ အေျခအေန ေမးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ဦးေမာင္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က “ဘယ္လိုလဲဗ်ာ၊ နာလည္းမနာပဲနဲ႔ခြဲတယ္၊ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ” တဲ့ ။ ဒီေတာ့ ဦးထြန္းကျပန္ေျပာတယ္ “က်ဳပ္က က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ တန္ဖိုးထားတယ္” တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး “ခင္ဗ်ား ေက်ာက္ကပ္ထဲ၊ ေက်ာက္႐ွိေနေတာ့မွ၊ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ရမွန္းသိမယ္” တဲ့ဗ်။ ဦးထြန္းစိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။
သာလွ။ ။လူေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်ာ။
ေဖျမ။ ။ဟုတ္တယ္၊ ခက္တယ္ဗ်။ မဆင္မျခင္ေျပာတတ္တာေတြ၊ မဆင္မျခင္လုပ္တတ္တာေတြ ေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ိဳးစံု ျဖစ္ေနၾကရတာ။
သာလွ။ ။ဟုတ္တယ္။
ေဖျမ။ ။ဘုရားဆံုးမထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာ့႐ွိတယ္ ကိုသာလွ။
သာလွ။ ။ဘာမ်ားလဲ ကိုေဖျမ ရဲ႕။
ေဖျမ။ ။ကိုယ္ စိုက္တဲ့အတိုင္း ကိုယ္ရိတ္ရမယ္ တဲ့ဗ်။
သာလွ။ ။ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကိုေဖျမ။
ေဖျမ။ ။အထူးသတိထားရမွာကေတာ့ “ရိတ္ရမယ္” လို႔ေျပာတာကိုပါ။ “ရိတ္ရတတ္တယ္” မဟုတ္ဘူးေနာ္။
သာလွ။ ။သတိျပဳစရာပါပဲ။
God Bless You
Brother Aung
